Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Πρώτη φορά cinema χωρίς γονεις

 Ήταν 2004 και καθόμουν σπίτι και βαριόμουνα. δεν είχα τι να κάνω. παίρνω τον φίλο μου τον Φ. και του λέω << πάμε σινεμά μόνοι μας? >> και κάπως έτσι έγινε. ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια που μου άλλαξε την ζωή. Πάντα πίστευα
 ότι είμαι πολύ ώριμη για την ηλικία μου. Στα διαλείμματα έλεγα στους φίλους μου μερικές ταινίες που έβλεπα τα σου κου αλλά δεν τις ήξεραν. Εκεί σιγουρεύτηκα. Αναρωτιόμουν << μα πως γίνετε να μην έχουν δει την Ερωτική αναπαράσταση του Κρίστοφερ Μποε? πως γίνεται να μην έχουν δει το Μέσα απ τον σπασμένο καθρέπτη του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν? >> Εκεί σιγουρεύτηκα. Γύριζα σπίτι και για να χαλαρώσω διάβαζα τον Ηλίθιο του Φιόντορ Ντοστογιεφσκι και σκεφτόμουν τους αδαεις συμμαθητές μου. 2004. Η χρονιά που τα παιδιά στην ηλικία μου θα πηγαίναμε πρώτη φορά σινεμά χωρίς γονείς. Διαρκείς συζητήσεις στα διαλείμματα και στις τουαλέτες όπου πηγαίναμε για τσιγάρο για το ποια ταινία θα δούμε. Ομάδες ατόμων επέμεναν και σε μπλοκάκι σημείωναν τις ταινίες τους. Το δικό μου μπλοκάκι είχε μόνο μια ταινία σημειωμένη και αυτή με στυλό.  Ήμουν αποφασισμένη. << Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας >>. Δεν το διαπραγματευομουν. Απλά σε κάθε διάλειμμα καταλάβαινα την νοητική-πνευματική απόσταση που χωρίζει έμενα από τους συμμαθητές μου. Σε ένα διάλειμμα βλέπω τον φίλο μου τον Φ. με την παρέα του αλλά εκείνος αφηρημένος να γράφει με μολύβι στα κρυφά στο μπλοκάκι του << Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας>>  Όλα ήταν πιο καθαρά. Ήξερα τι θα δω και με ποιον. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου